Rozdział I

To niemożliwe, ażeby w końcu nie stać się tym, za kogo inni cię mają.

~ Juliusz Cezar

            Nastąpił cudowny, wrześniowy poranek. Pogoda dopisywała; złocista tarcza słońca, rzucała swoje promienie na Ziemię, ogrzewając wszystko wokoło, soczyście zielona trawa tańczyła na wietrze, a chłodny zefirek niesfornie psuł harmonię ciepłego, miłego dnia. Siedziałam w pociągu, w przedziale numer sto dwadzieścia dwa. Znudzona wbiłam wzrok w przesuwające się obrazy natury za szybą. Co jakiś czas, przez uchylone okno wpełzał wietrzyk, który porywał moje długie, kruczoczarne włosy do tańca.

            Dziś pierwszy dzień w nowej szkole i czułam się nieco zestresowana na myśl, że nikt mnie tam nie polubi. Pamiętałam, jak w gimnazjum popełniłam wiele istotnych błędów życiowych, za które przyszło mi płacić samotnością i wykluczeniem społecznym – okropna sprawa. Wystarczy wyobrazić sobie, że przez trzy lata nie masz z kim pogadać i chodzisz po korytarzach sama, w ławce drugie miejsce jest puste, a gdy jesteś chora i prosisz kogoś o lekcje, odpowiadają ci: „Sorry, ale nie chce mi się szukać zeszytów”.  Nie licząc ciągłego wytykania palcami i naśmiewania się z byle czego. Miałam dość tej katorgi i postanowiłam zmienić otoczenie, tym samym pozostawiając liceum, przy którym stało gimnazjum, do którego chodziłam. Najgorsze było to, że właśnie te szkoły, były jednymi z najlepszych w moim województwie. Tak bardzo mi zależało tam pójść! Jednakże swoje szczęście stawiam na pierwszym miejscu, bo cóż mi z tego, że będę w liceum o wyższym poziomie niż inne, jak będę się w nim bardzo źle czuła?

            Nawet nie zauważyłam, kiedy pociąg zatrzymał się na peronie, gdzie miałam wysiąść. Wzięłam swój bagaż i poprawiając czarną bluzę na zamek błyskawiczny z białym napisem „Metallica” na plecach, wyszłam na dwór. Przywitał mnie chłodny zefirek i blask słońca. Wielu ludzi tłoczyło się naokoło mnie, zapinając kurtki i ciągnąc walizki. Gdzieś obok mnie rozbrzmiało echo śmiejącego się dziecka. Spojrzałam na małą, blondwłosą dziewczynkę, która biegła do kucającej mamy z wyciągniętymi rękoma. Odwróciłam wzrok, czując nieprzyjemne ukłucie w sercu i pieczenie oczu. Nie mogłam patrzeć na pełne radości rodziny. Moje dzieciństwo pełne było smutku i ciągłych niepewności. Za każdy błąd byłam karana, co źle oddziaływało na moją psychikę. Wyobraź sobie, że za zjedzenie cukierka, kiedy tata Ci nie pozwolił, zostajesz wyrzucona do swojego pokoju i zamykana na klucz. W samotności, ciemności i smutku. Mimo, że płaczesz, nikt nie przychodzi Cię pocieszyć. Smutne, prawda?

            Zacisnęłam mocniej dłoń na uchwycie bagażu i skierowałam się w stronę mojego nowego domu. Był to jednopiętrowy domek jednorodzinny z tarasem, ogródkiem i małym garażem. Ściany pomalowane były na beżowy kolor, a fundamenty przyozdobione były ciemnoszarymi kamieniami. Na czerwonym, dachówkowym dachu widać było niewielki komin, z którego wypełzały popielate obłoczki. Wyjęłam z kieszeni bluzy klucze, do których doczepiony był breloczek w kształcie granatowej gitary elektrycznej z naklejką logu „Nirvany” i tymże napisem. Moje wargi wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu, by po sekundzie znów stały się poważne. W nienaturalnie fioletowych tęczówkach tlił się smutek. Pokręciłam głową i otworzyłam furtkę, po czym weszłam do ogrodu pełnego czerwonych róż.  Kiedy dostałam się do przedpokoju, postawiłam walizkę na podłodze i zdjęłam czerwono-czarną arafatkę z szyi. Westchnęłam przeciągle i spojrzałam na zegarek – siódma dwadzieścia trzy. Musiałam się porządnie umyć i przebrać na galowo, gdyż o ósmej trzydzieści musiałam iść do liceum „Amoris” na rozpoczęcie roku szkolnego.

            Rzuciłam niedbale walizkę na środku podłogi w łazience i wygrzebałam ze środka białą flanelową koszulę, czarny krawat z wyszytą małą czaszką na jego końcu, czarną spódniczkę, popielate rajstopy i ciemne baleriny. Spojrzałam do lustra i widząc moją fryzurę na tzw. Afro, uśmiechnęłam się ironicznie i powiedziałam sama do siebie:
- Nowe życie, czas zacząć!

~*~

            Kiedy wypełniłam wszystkie możliwe formalności, skierowałam się do pokoju gospodarza. Zapukałam i weszłam do środka. Przywitał mnie wysoki blondyn o ciepłym uśmiechu.

- Witaj, szukam gospodarza – zaczęłam niepewnie, a blondyn wyszczerzył się w uroczym uśmiechu.

- To ja jestem gospodarzem. Miło mi, Nataniel Yoi – odpowiedział, ujmując moją dłoń i całując jej wierzch. Poczułam ciepło napływające mi do twarzy i szybko cofnęłam rękę.

- Tak, mi też miło. Akuma Kuroi – bąknęłam, po czym podałam mu dokumenty. – Tu jest mój formularz i zdjęcie. Czy mógłbyś wypełnić niezapisane rubryczki? – zapytałam grzecznie i uśmiechnęłam się, żeby nie odebrał mnie za kogoś niemiłego. Nataniel spojrzał na mnie dziwnie; jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia, a dłoń trzymająca drugi koniec kartek zamarła w bezruchu. Trochę wprawiło mnie to w zakłopotanie, więc zapytałam:

- Wszystko w porządku? – chłopak podskoczył i cały się czerwieniąc, wziął ode mnie dokumenty i bąknął pod nosem:

- Tak, tak. W największym – wziął długopis i zaczął wypełniać formularz, a ja podziwiałam grę cieni na jego włosach; niektóre kosmyki iskrzyły się złotem, inne zaś nabrały koloru rdzy. Jego pochylona twarz nad dokumentem była poważna i piękna; uwydatnione kości policzkowe, złote tęczówki, prosty nos i pełne wargi – był przystojnym chłopakiem. Wbiłam wzrok w jego dłonie, zaciśnięte na czarnym długopisie. Nagle z mojego transu wyrwał mnie ów młodzieniec podając mi papiery i uśmiechając się niepewnie. Na polikach widniały blednące rumieńce. – Proszę bardzo.

- Dziękuję – odpowiedziałam, uśmiechając się ciepło i łapiąc dokumenty, niechcący muskając dłoń chłopaka. Nataniel znów spojrzał na mnie tym dziwnym wzrokiem i pospiesznie cofnął rękę.

- Och, ileż mnie pracy dzisiaj czeka! Zaczął się rok szkolny i pełno uczniów prosi mnie o pomoc odnośnie formalności! – powiedział, nerwowo się śmiejąc. Uniosłam brwi i wychodząc z pokoju pożegnałam się z tym dziwnym chłopakiem.

            Kiedy szłam przez hol i oglądałam swój formularz, podziwiając piękny, pochyły styl pisania Nataniela, ktoś bezczelnie pchnął mnie, że gdybym nie przytrzymała się parapetu, niechybnie bym się przewróciła. Rzuciłam gniewne spojrzenie trzem dziewczynom, które z wyższością patrzyły na mnie, uśmiechając się przy tym z zadowoleniem. Pierwsza odezwała się blondynka, która dumnie podniosła głowę i kręcąc biodrami podeszła do mnie i prychnęła.

- Witam, jestem nowa – wysiliłam się na kulturę osobistą, co nie było łatwe. Blondynka skrzywiła się i spojrzała na swoje różowe paznokcie.

- Co ty nie powiesz? – warknęła, a we mnie zagotowała się krew.

- A, powiem! – odwarknęłam, a blondynka prychnęła i spojrzała na mnie z politowaniem.

- Czy wy to widzicie? – zapytała z kpiną swoje przyjaciółeczki, które kleiły się do niej, jak rzep do psiego ogona. – Ona myśli, że może się ze mną równać! – skrzywiła się i spojrzała na mnie z obrzydzeniem. – Żałosny plebs – wyjęła z kieszenie dwa złote i rzuciła nimi we mnie uśmiechając się z kpiną. – Masz, kup coś sobie biedna dziewucho – po czym odchodząc walnęła mnie w ramię, aż się przewróciłam na twardą posadzkę. Oszołomiona wpatrywałam się w opadające kartki, a w moich uszach dzwonił śmiech dziewczyn.

            Chciałam nowego życia, a tymczasem trafiam w prawie identyczne miejsce. Poczułam się tak okropnie skompromitowana! Chciałam coś jej odwarknąć, ale nie zdążyłam!

- Ym. Nic ci nie jest? – usłyszałam męski głos. Powoli usiadłam i odczekałam, aż mroczki przed oczami znikną, po czym spojrzałam na chłopaka, który stał przede mną, trzymając ręce w kieszeniach ciemnych spodni. Spoglądał na mnie z pod przymrużonych powiek, a w jego szarych tęczówkach widniało wymuszone zainteresowanie moim stanem. Bordowe kosmyki okalały jego policzki i zakrywały szyję. Mimo ostrych rys twarzy, był przystojny; pociągła twarz, ostry podbródek, aroganckie spojrzenie i brak uśmiechu.

- N-nie… - bąknęłam, a on wzruszył ramionami, włożył słuchawki od swojej MP3 do uszu i odszedł nawet się za mną nie oglądając, czy na pewno wstałam, a nie zemdlałam. Oszołomiona odprowadziłam wzrokiem jego odchodzącą sylwetkę i złapałam się za bolącą głowę. Pierwszy dzień szkoły, a już spotkałam samych dziwolągów…